İğneyi kendimize çuvaldızı başkasına batırmamız gerekiyor. Toplumun engelli bireylere karşı yanlış tutumlarını, eksiklerini eleştirirken dönüp birde kendimize bakmamız gerekiyor.
Biz engelli bireyler olarak toplumun engelli bireylere karşı yanlış tutumlarını, eksiklerini görüp ne yapıyoruz?
Engelli bireyler olarak toplum içinde kendimizi nasıl konumlandırıyoruz?
Kurtarıcı mı olmak istiyoruz?
Kurtarılmak mı istiyoruz?
Bana kalırsa kurtarıcı olmak yerine kurtarılmayı yeğliyoruz. Kendimiz gölge olmak yerine genelde kolaya kaçıp, pasif davranıp sığınacak gölgeler arıyoruz. Gölgede duranın gölgesinin olmayacağını nedendir bilmem unutuyoruz. İşitme engelli Yazar Turan Yalçın’ın ” Engelliler kendi ayaklarının üzerinde duruyor ve başkalarına muhtaç olmuyorsa başarıdır; eğer bunun yanında kendileri gibi engellilere destek oluyorsa bu, süper başarıdır; sadece engellilere değil, tüm insanlara yol gösterebiliyorsa buda mega başarıdır.” Sözünde de söylediği o mega başarıları hedefe koymuyoruz. Genelde öğrenilmiş çaresizlik içinde çırpınıp duruyoruz. Zekiyiz akıllıyız kapasitemiz üretebilecek gücümüz var ama maalesef yenilgi yeniği büyüyen zaferleri unutuyor kendimizin isteyip te yapabileceklerimizin bir türlü farkına varamıyoruz.
